Schapengeblaat

Het is alweer even geleden dat ik een bericht heb gezet op schapengeblaat. Dit komt vooral omdat er de afgelopen maand verschillende dingen gebeurd zijn rondom de schapen waardoor de frustratie zo hoog op liep dat ik zelfs overwogen heb ze weg te doen. Uiteindelijk heb ik besloten dat niet te doen, omdat Floris dan direct naar de slacht zou gaan en mijn meisjes uiteindelijk ook, en daarvoor hou ik veel te veel van ze. Het zijn mijn schapenkindjes en ik kan het niet over mijn hart verkrijgen ze dat aan te doen. Als ze op een gegeven moment ziek worden of zo oud dat hun leven niet meer comfortabel is, laat ik ze euthaniseren, zoals ik dat vorig jaar ook met Suzie heb laten doen. ALS ze dus ooit weg moeten, dan probeer ik een plek voor ze te zoeken bij iemand zoals ik, die net zoveel van ze zal houden als ik en ze een zelfde leven en waardig einde wil geven als ik. Maar goed….jullie zullen je wel afvragen waarom ik überhaupt zulke gedachten heb. Het is allemaal begonnen toen ik op een goede dag zo vriendelijk was wilgentakjes te plukken van de bomen die buiten de knuffelweide staan. Wilgentakjes zijn een ware traktaties voor mijn schaapjes, ze zijn er allemaal wild op, maar vooral Floris. Hij en Saartje kregen ze als lammetjes geregeld van mij toen ze nog samen bij Dick en Christien stonden. Dan wandelde ik met ze over het talud en plukte takjes voor ze. Ik had ze dus allemaal al een lekker takje gegeven, maar Floris bleef maar om me heen draaien met zijn neus in de lucht. Hij lustte er duidelijk nog wel één en toen gebeurde het…ik pakte mijn emmer en een knipschaar en zei tegen Floris dat ik nog wel even wat takjes zou gaan knippen. Ik verliet het stuk waar ze stonden en deed het hek achter me dicht. Floris is naast eigenwijs ook enorm slim. Ik zeg ook altijd: die moet je wereldvreemd houden. Helaas dacht ik daar op dat moment niet aan. Hij had meteen door wat ik ging doen en in plaats van geduldig te wachten tot ik terug was met een emmer vol lekkers, sprong hij met zijn dikke billen over het gaas heen en kwam me achterna. Hij werd direct gevolgd door Donna en Soof. Ik bracht ze weer terug toen nog denkende dat het bij die keer zou blijven, maar nee, ze deden het weer dus ik zette overal pallets voor om ze in ieder geval op dat moment binnen te houden want ik wist zo één twee drie ook niet wat ik anders moest doen.

Toen ik de volgende dag terug kwam, zakte de moed me in de schoenen want we hadden de poppen aan het dansen. Dit was leuk! Dit was vrijheid! En als we dit hier kunnen dan kunnen we dat ook daar. Verhip! We kunnen het overal! Schaapjes blij, schapenvrouwtje in tranen want het ging van kwaad tot erger. Ik kon ze niet meer op de stukken houden die ik voor ze open had gezet en ik moest er dus ook meteen voor zorgen dat er snel een oplossing kwam voor het gaas bij de hoofdingang, want je moest er toch niet aan denken dat de schaapjes daar ook overheen zouden springen als ik weg was en dan vrolijk de dijk op zouden wandelen met alle gevolgen van dien. Toen kwamen de pleisters. Als we boven het gaas nu een ijzerdraad spannen, dan is het wat hoger, dat houdt ze wel tegen. Maar dat deed het niet. Floris sprong er nog steeds overheen en het ijzerdraad knapte en omdat de kleintjes er niet overheen konden of durfden te springen, zochten zij een andere weg en duwde het gaas langs de zijkanten van de sloten opzij om er dan maar omheen te lopen samen met Saartje want dat is zo’n slome, die springt ook niet. Ach, dat aan de zijkanten konden we wel gemakkelijk oplossen, maar wat verder. Een collega van mij kwam met een goed idee. Lange plastic paaltjes naast de houten palen en daar dan oranje draden boven spannen. We probeerden het uit en even leek het te werken, tot Soof het in haar bol kreeg, ze sprong onder het draad en over het gaas heen. Floris wilde ook dus die deed ook een poging. Hij sprong dwars door het gaas heen en brak daarmee zelfs één van de houten palen aan de onderkant af. Ik was ten einde raad! Zag alles wat we gecreëerd hadden de afgelopen jaren voor mijn ogen vernield worden en ze kunnen er niets aan doen, het zijn eigenwijze rotzakken met een eigen wil, maar ik was zo boos op ze dat ik geen zin meer had in enige interactie met ze en ik ben dan ook meteen naar huis ben gegaan. Ik zag het echt niet meer zitten. Het land is groot, 6000 m2 groot, en is helemaal afgezet met palen en gaas om het in stukken op te delen. Daar heeft vooral mijn man heel veel tijd en energie in gestoken om nog maar niet te spreken over de kosten die we daarvoor hebben gemaakt. Om nu alle palen en de meters gaas weg te moeten halen, nieuwe hogere palen en hoger gaas in de plaats te zetten zonder de garantie te hebben dat de schaapjes niets nieuws gaan verzinnen, zoals bijvoorbeeld slootje springen, was geen optie. Schrikdraad was ook geen optie, er is geen elektriciteit en een andere manier brengt ook weer een grote kostenpost met zich mee. Het moet wel leuk blijven, vooral als het land niet van jezelf is en ik heb voor het geld in mijn schapenspaarpot al een andere bestemming, omdat ik dit jaar ook graag stalplanken in de schuilstal wil hebben in plaats van de pallets die er nu in zitten en die al aan het doorzakken zijn, en een staldeur wil hebben voor als het in het najaar weer zo gaat sneeuwen. Daarnaast moeten we straks sowieso weer de standaard voorbereidingen treffen voor het najaar zoals de houtsnippers rondom de stal zodat ze altijd droog kunnen staan. Al met al had ik ineens behoorlijk wat zorgen en kon ik het allemaal even niet meer goed overzien. Uiteindelijk hebben we besloten alle stukken open te gooien en alleen maatregelen te treffen voor de hoofdingang van de wei. Geen stukken meer, maar één hele grote wei. Hiermee zou het springen van de schapen over het gaas opgelost moeten zijn en dat klopte, maar dit alles zet je wel aan het denken. Het is echt niet altijd rozengeur en maneschijn en het blijft vervelend de schaapjes niet aan huis te hebben zodat je dingen goed kunt oplossen en beter een oogje in het zeil kan houden. Voor nu lijkt de rust in ieder geval wedergekeerd, maar met dit warme weer zijn de schapen sowieso niet zo actief, ze zoeken het liefst de schaduw op en ik heb dan ook verschillende plekken voor ze gemaakt waar ze nu kunnen liggen.

Vorige week was er nog wel een akkefietje toen ik op een avond met mijn vriendin Rianne naar de wei ging. We hoorden één van de schapen blaten die duidelijk in nood was. Het was Saartje. Ze lag in de sloot en had geen kracht om er zelf uit te komen. Hoppa, daar ging het schapenvrouwtje. Laarzen uit en de gore sloot in waar ik tot diep in de blubber zakte en tot aan mijn bovenbenen in het water stond. Ik tilde Saartje aan haar achterpoten omhoog en mijn vriendin Rianne hielp haar aan de voorkant een beetje mee waarna ze er gelukkig uit kon komen. Daarna kreeg Saartje van mij een douche om haar weer schoon te maken. Hoewel het slechter af had kunnen lopen, konden we er achteraf wel enorm om lachen, we stonken echt een uur in de wind naar bagger! Saartje had overigens niet gesprongen hoor, ze ligt vaak aan de slootkant in de schaduw van het riet en is er vermoedelijk per ongeluk ingerold of ingevallen.

Binnenkort is het vakantie en moet ik mijn lieve schaapjes een paar weken missen. Door omstandigheden kan Rianne de schaapjes deze keer niet alleen verzorgen. Onze vrienden Hennie en Eugene zullen daarom op ze passen en ik heb er alle vertrouwen in dat dat helemaal goed komt. Ze zijn al een paar keer met me mee geweest om nader kennis te maken en ze hebben het ook al een keertje alleen gedaan toen ik een weekend weg was. Het is altijd even afwachten hoe Floris op nieuwe mensen reageert. Hennie werd meteen verliefd op Floris en die liefde was wederzijds en ook Eugene werd eigenlijk vrijwel meteen door hem goedgekeurd, dikke mik dus! Ik kan met een gerust hart op vakantie. Tot gauw!