Schapengeblaat

Het is januari 2018, een nieuw jaar! Dit voorjaar ben ik al twee jaar schapenvrouwtje!

In december vertelde ik jullie over het slechte weer, de plotselinge korte maar hevige sneeuwval, wat dat betekende voor mijn schaapjes in de knuffelweide en wat het teweeg bracht bij mij als schapenvrouwtje. Ik voelde me er even behoorlijk door uit het veld geslagen, maar het is allemaal goed gekomen. Nu ja, allemaal…

Na regen komt zonneschijn zegt men vaak, dat klinkt positief, het betekent dat er betere tijden aankomen. Helaas is die vlieger niet opgegaan. Het spreekwoord, van de regen in de drup is hier helaas meer op zijn plaats of zal ik er maar, na sneeuwval komt smeltwater van maken, heel veel smeltwater! Eerst stonden de eerste twee stukken van de wei compleet blank. De sloten aan beide kanten van het land waren compleet uit hun oevers getreden. Dit ontdekte ik ‘s-morgens vroeg toen het nog donker was. Ik moest me letterlijk een weg banen door het water om bij de stal te komen. Het schuurtje achter de stal stond bijna onder water. De schaapjes hadden zelf de droogte al opgezocht. Ze stonden voor en in de stal waar het gelukkig gewoon droog was, maar veel meer als dat was er niet droog, ze waren helemaal omringt door het water. Ik moest de schapen dus letterlijk op het droge zetten door de twee stukken af te sluiten en ze toegang te geven tot een droge strook en ook de hooiruif moest verplaatst worden. Het heeft een paar dagen geduurd en toen begon het water gelukkig weer te zakken en toen kregen we blubber, heel veel blubber en omdat het tot mijn grote frustratie sindsdien niet echt meer langere tijd droog is gebleven, is die blubber op de meeste plekken nog steeds niet verdwenen. De ergste blubber is te vinden op het pad naar de wei toe, hier hebben de schapen dus geen last van, maar ik moet er wel iedere dag doorheen ploeteren. Inmiddels ben ik al bedreven in het kiezen van het droogste paadje, het paadje waar ik het minst ver de blubber in zak. Op de plekken waar de schapen veel lopen dus waar de ook veel blubber ontstaat, liggen nu pallets. Dat vinden ze wel prettig, want ze liggen er soms ook op te rusten. Veder staan ze redelijk droog, want de achterste wei waar ze nu grazen ligt een stuk hoger. Ik hoop steeds op droger weer, maar het blijft maar uit de lucht vallen die regen, het lijkt wel of er geen einde aan komt! Behoorlijk frustrerend. Het weer is ook van invloed op de ontlasting van de schapen. Het gras is nat, dus meer kans op brei in plaats van mooie droge keutels en meer viezigheid in en rondom de stal. Ze krijgen daarom in plaats van alleen hooi, nu een mengsel van hooi en stro in de ruif zodat ze extra structuur binnen krijgen waardoor de ontlasting steviger wordt. Het is nu ook extra opletten of ze geen problemen krijgen met hun klauwen. Gelukkig is de kans op rotkreupel niet groot deze tijd van het jaar. De temperatuur is te laag voor de bacterie om te overleven, maar ik blijf alert. Vlak voor de jaarwisseling, liep Soof ineens mank. Nu is Soof nogal van het springen dus ik dacht in eerste instantie dat ze zich misschien verzwikt had. Ik heb haar poot goed bekeken, haar klauwtje schoongekrabd en wat bijgeknipt en het even aangekeken, maar ik zag geen verbetering. Ik heb de veearts daarom toch maar even laten komen en ze bleek een kleine ontsteking (geen rotkreupel) in het hoorn van haar klauw te hebben. De veearts heeft het loszittende hoorn wat verder opengeknipt aan de zijkant en heeft haar een antibiotica gegeven en ik moest haar een paar keer per dag een sodabadje geven. Mijn man sneed een fles doormidden die ik kon gebruiken om haar pootje in te zetten. Dat ging prima.   Na een paar dagen was ze weer helemaal hersteld en toen ging ik met vakantie. Het was de eerste keer dat ik mijn schaapjes een hele week niet zag. Ik heb ze gemist, maar ze waren in goede handen. Mijn vriendin Rianne heeft ze verzorgd en zij is net zo gek met mijn schaapjes als ik en de schaapjes zijn ook dol op haar.

Afgelopen weekend was het even een paar dagen droog en zonnig, wat mij eindelijk weer eens de gelegenheid gaf wat gezellige foto’s te maken van mijn lieve kudde knuffelschaapjes.

Het was al koud, het was al heel erg nat én nu is het ook nog eens heel erg wit! Ja ja, het is winter. Zulk weer heb ik nog niet eerder meegemaakt als schapenvrouwtje. Toen ik zondagmorgen in de wei kwam, moest ik eerlijk gezegd van frustratie een potje janken. Het leven van een schapenvrouwtje gaat nu eenmaal niet altijd over rozen. Je probeert je schaapjes zo goed mogelijk te verzorgen, ze veel liefde te geven en ze een droge plek te geven waar ze altijd kunnen schuilen en lekker kunnen slapen en dan zie je ze daar in een natte stal staan die van binnen half vol gesneeuwd is. Ik weet best dat schapen daar wel tegen kunnen, ook mijn schaapjes, maar ik niet! Dus liet ik me verslagen op het bankje vallen in de stal en liet mijn tranen vloeien. Ik was teleurgesteld in mezelf. Het voelde alsof ik gefaald had als schapenvrouwtje. Ik kon mijn lieve schatjes niet beschermen tegen deze fikse winterse buien. Terwijl ik daar zat te janken, stonden ze alle zes om me heen. Ik aaide hun natte koppies en vertelde aan ze wat me dwars zat. Na een diepe zucht, raapte ik mezelf weer bijeen. Ik pakte een schepje en een handdoek. Ik schepte de etensbak leeg en droogde deze uit zodat ik de schaapjes hun brokken kon geven en terwijl zij lekker smikkelden, schepte ik de sneeuw en het natte stro uit de stal en liet mijn hersenen kraken om een oplossing te bedenken voor mijn probleem, het insneeuwen en ineens had ik een ingeving! De schuttingen die ik van de zomer had gekocht tegen de zon! Ik kon ze op hun kant zetten om de meeste sneeuw tegen te houden! Zo gezegd, zo gedaan en toen ik klaar was, de schaapjes weer een droge stal hadden met een dikke laag droog stro en een goed gevulde hooiruif, voelde ik me trots en weer helemaal gelukkig, en mijn lieverdjes ook. Inmiddels hebben we nog veel meer sneeuwbuien gehad, maar de stal is sneeuwvrij en zo goed als droog gebleven van binnen.